ماهی‌ها پاک کنندگان رودخانه‌ها، دریاچه‌ها و اقیانوس‌ها هستند. ماهی‌ها توانایی قابل توجهی برای بلعیدن آلودگی‌های آب‌ها دارند. در چند دهه‌ی اخیر، انسان مقادیر بسیار زیادی از مواد آلاینده و سموم را وارد محیط زیست و بخصوص آب‌ها کرده است. مواد شیمیایی سمی معمولا توسط ماهی‌ها بلعیده شده و تا آخر حیات ماهی در بدن او نگاه داشته می‌شود.
چرا ماهی‌های دریا آلوده هستند؟
زیرا ما دریا را آلوده می‌کنیم. ساده‌ترین شکل‌های زندگی دریایی محتوی مواد شیمیایی آلاینده می‌شوند و در همه‌ی آب‌ها غوطه‌ور می‌گردند. ماهی‌های کوچک آنها را می‌خورند و ماهی‌های بزرگتر ماهی‌های کوچکتر که بدنشان مملو از این آلاینده‌ها شده مصرف می‌کنند. نهایتا انسان ماهی‌های بزرگ را صید کرده و به مصرف می‌رساند که دارای مقادیر زیادی آلودگی در خود می‌باشند.
«ریچارد گاست» Richard Gossett از محققین برنامه تحقیقات آب‌های ساحلی کالیفرنیای جنوبی خاطرنشان می‌کند که افرادی که بطور منظم ماهی می‌خورند مقدار DDT خونشان ۵ برابر افرادی است که منظم ماهی نمی‌خورند.
ماده متیل مرکوری Methyl Mercury که در همه‌ی ماهی‌های اقیانوس وجود دارد، یکی از سمی‌ترین موادی است که بطور طبیعی روی زمین وجود دارد. جیوه یک نوروتوکسین است و به مغز و سیستم عصبی آسیب می‌زند. در حالی که قسمت اعظم آب‌های تازه‌ی ما آلوده به مقادیر زیادی سرب، جیوه و مواد شیمیایی است معقول آن است که از فرآورده‌های دریایی بگذریم.
سالانه هزاران نفر در دنیا قربانی بیماری‌هایی می‌شوند که توسط خوردن ماهی‌های آلوده به مواد سمی ایجاد گردیده‌اند. از این روی تعریف جدید ماهی ممکن است این باشد: مخلوطی از پروتئین و چربی با چاشنی مواد شیمیایی سمی. به علاوه، انواع کرم‌های انگلی گرد می‌تواند در ماهی‌ها یافت شود که به علت شفافیت تشخیص آنها مشکل است.
به علت اینکه ماهیگیر هرچه به ساحل نزدیک‌تر باشد ماهی کمتری صید می‌کند ماهیگیران مجبورند جلوتر و جلوتر بروند و به طور متوسط ۴ تا ۲۰ روز روی آب‌ها باقی می‌مانند. ماهی‌ها صید شده در این مدت در جای مخصوص قایق انبار می‌شوند و این کپه‌های سنگین وزن ماهی باعث می‌شود روده‌های ماهی‌های زیرین تخلیه شده و به زودی به یک سوپ آبکی مدفوعی که حاوی مقادیر بالایی باکتریست تبدیل شوند. این میکروبهای روده فاسد شدن ماهی‌ها را تسریع می‌کنند. بنابراین هنگامی که ماهی‌ها در قایق تلمبار می‌شوند صیادان مجبورند مواد نگهدارنده شیمیایی و آنتی‌بیوتیک‌های مختلف به آنها اسپری نمایند تا از تخریب و فاسد شدن آنها جلوگیری شود و این آن چیزی است که وارد بشقاب غذای ما می‌گردد.
ماهی‌ها تا یک ساعت بعد از صید شدن زنده می‌مانند. در طی این مدت زمان خفگی، ماهی‌ها دچار اضطراب شدید می‌شوند و نسوج بدنشان پر از مواد شیمیایی مترشحه در نتیجه ترس، می‌گردد.
ماهی سریع‌تر از هر حیوان دیگر متلاشی، تجزیه و فاسد می‌گردد. اگر شما یک ماهی را در محیط بیرون در دمای ۲۷درجه قرار بدهید و ۳ تا ۴ ساعت بعد برگردید میتوانید بوی زننده‌ی تعفن را احساس کنید. می‌توان تصور کرد که همین ماهی در روده با دمای ۳۷ درجه (۱۰ درجه بالاتر) چه اتفاقاتی برایش رخ می‌دهد.
چون ماهی حاوی مقادیر زیادی پروتئین است هربار که شما یک تکه ماهی می‌خورید مقادیری کلسیم باارزش از بدن شما خارج می‌گردد.
ماهی نیز همانند باقی مواد حیوانی فاقد کربوهیدرات و فیبر است که برای سلامت بسیار با ارزش و ضروری هستند.
انواع باکتری‌هایی که همراه ماهی وارد فریزر شما می‌شوند در محیط‌های سرد می‌توانند زندگی کنند و در فریزر شما تکثیر شوند. به همین خاطر است که شما نمی‌توانید ماهی را برای مدت طولانی در یخچال نگهداری کنید.
اکثر مردم بر این باورند که ماهی غذایی سالم بوده و دارای روغن امگا۳ است که برای قلب و جریان خون مفید است. اما نگاهی دقیق‌تر بر مقالات علمی مطلبی دیگر را گوشزد می‌کند: یک بررسی طولانی مدت و وسیع که توسط مایکل بر M. L. Burr و همکارانش از دانشکده پزشکی دانشگاه ولز انجام شد گزارش داد که مردانی که درد قفسه سینه داشته باشند و این درد توسط بیماری قلبی ایجاد شده باشد وقتی که کپسول‌های روغن ماهی مصرف کنند خطر حمله قلبی برای آنها بیشتر می‌شود.
ماهی‌ها و غذاهای دریایی دارای مقادیر عمده‌ای از چربی هستند که شامل کلسترول نیز می‌شود. میگو دو برابر گوشت گاو کلسترول دارد و ۸۵ گرم ماهی غزل‌آلا به اندازه ۸۵ گرم جوجه یا استیک گاو چربی دارد.
ماهی‌ها باکتری‌های بسیاری را که در دماهای پایین‌تر رشد می‌کنند در خود پرورش می‌دهند. مانند باکتری‌هایی که در یخچال‌ها یافت می‌شود. به همین خاطر است که بوی زننده و تند فاسد شدن (یا همان بوی تند ماهی مانند) از ماهی فروشی ها به مشام می‌رسد. از این پس که از جلوی یک ماهی فروشی رد می‌شدید به خاطر بیاورید 🐬🦈🐬🦈
